Wim is een moderne manager in zorg en welzijn. Hij houdt  zijn vakbladen bij en bezoekt inspirerende congressen.  Versterking van de eigen kracht van mensen – dat is het. Hulp dichtbij in de buurt, ondersteund vanuit een wijkteam. Je moet stimuleren wat mensen zelf kunnen en niet uitgaan van je instellingsaanbod. Natuurlijk is individuele zorg op de lange termijn veel te duur. Daar heb je toch ‘collectieve arrangementen’ voor?

 

Hij denkt direct aan Leo, een cliënt die sinds kort zelfstandig woont. Hij heeft begeleiding nodig maar dat kan goedkoper en volgens de nieuwste inzichten. Bij een kopje koffie in het buurthuis legt hij Leo uit dat het goed voor hem is om veel contacten te leggen met de mensen in zijn wijk. Als Leo het wil kan hij een beroep doen op het wijkteam. Daar werken mensen die hem goed kunnen helpen. Leo moet leren zelf initiatief te nemen, maar dat kan hij ook. Daar gelooft Wim absoluut in.

‘Het zit in je!’

De gemeente is blij met deze aanpak want de tijden zijn somber. Het zal met minder geld toe moeten.

 

Hoe zit het met Leo?

 

Leo weet best wat hij wil. Als eerste een oplossing voor zijn schulden. Die zijn behoorlijk hoog. Elke week komen papieren binnen die ingevuld moeten worden. Ingewikkelde brieven met dreigende taal. Je kunt ze maar beter niet openen, want daar word je onrustig van. Hij gebruikt wat pilletjes om kalm te blijven. Goede pillen, maar moet hij nu wel of niet voor ze betalen? Af en toe heeft hij een gesprek met een dokter. Al die afspraken. Hij vergeet er weleens eentje.

Het huis schoonmaken stelt hij uit. In een zijkamertje verzamelt hij mooie spulletjes die hij bij het vuilnis ziet staan. Zonde dat de mensen ze  weggooien. Dat ze stinken, och, er komt toch bijna niemand over de vloer. Hij is best tevreden met de hulpverlener die langskomt en vraagt hoe het met hem gaat. Een verzetje. Het zijkamertje laat hij niet zien en ook de keuken niet. Nee, de woonkamer is netjes en die stapel brieven liggen niet op het zicht.

‘Het gaat goed hoor. Geen problemen. Aardige mensen in de buurt. Tot de volgende keer.’

 

Die volgende keer staat de hulpverlener voor een dichte deur. Vergeten. Hij was overigens een nieuwe hulpverlener, die Leo nog niet kende. Kan gebeuren. Over een maand heeft Leo een nieuwe afspraak.

Het stapeltje ongeopende brieven groeit. Pilletjes neemt Leo niet meer in en zijn irritaties groeien. Hij weet zeker dat de buren aan de overkant hem in de gaten houden. Ze maken foto’s en filmen hem met een verborgen camera. Ze houden hem ook op straat in de gaten en controleren waar hij de boodschappen doet.  Bij de kassa maken ze opnames van wat hij koopt. Bewijzen willen ze hebben.

Schreeuwend staat hij een paar dagen later voor het huis aan de overkant en bonkt met alle macht op de ruiten. Hij heeft een mes in zijn hand.

‘Ik zie jullie wel! Ik maak jullie af!'

Hij zwaait wild om zich heen en steekt al kanten uit.

 

Even later rijdt de politiewagen weg en is Leo een paar weken onder dak op een gesloten afdeling. De gespecialiseerde hulpverlening doet onderzoek. Het huis wordt ontruimd en ontsmet. De kosten zijn voor de gemeente en lopen in de duizenden euro’s. De schulden van Leo zijn schrikbarend gegroeid en betekenen voor Leo een levenslange last als er niet wordt gesaneerd. Maar kan dat wel met het inkomen van Leo?

 

Wim heeft er met de buurt een probleem bij. De kinderen in de straat zijn zich rot geschrokken van de schreeuwende Leo. Een oudercomité heeft bij de gemeente geklaagd. Waarom was er geen toezicht op Leo? Dat was toch beloofd toen ze instemden met het begeleid wonen project? Hoe kon dit gebeuren? De GGD gaat op huisbezoek bij de geschrokken ouders en doet aan nazorg. Ook voor rekening van de gemeente.

De wethouder belegt een bijeenkomst in het buurthuis, dat nog net onder de bezuinigingen overeind is gebleven. Voor dit jaar dan tenminste want voor het volgende jaar komen er nieuwe bezuinigingen. Hij geeft de buurt gelijk. Het is niet goed gegaan. Hij heeft ervan geleerd. Ja, de kanteling is een proces van vallen en opstaan!

​

​

​