K R E U P E L !
De uitzending van De Hofbar van 17 november jl. waarin radeloze ouders aan het woord kwamen die niet de juiste specialistische jeugd hulp kregen voor hun dochter, deed me denken aan een recent voorval in de gemeente Rommelerdam. In een krantenartikel vertelde een oudere alleenstaande man hoe hij werd behandeld in het ziekenhuis nadat hij van een ladder was gevallen. De ambulance bracht hem met een gebroken kuitbeen naar de Spoedeisende Hulppost. De dienstdoende arts schoof een keukentafel naast zijn bed en begon met het doornemen van de levensgebieden van de man, die krimpend van de pijn smeekte om pijnstillers. De arts concludeerde dat hij de zelfredzaamheid van de man zeer hoog achtte. Zijn netwerk, dat bestond uit twee in het buitenland wonende dochters, was een knelpunt maar gezien de zelfredzaamheid van de man oplosbaar.
‘Gaat u me nog opereren!’ schreeuwde de man.
De arts liep de lijst nog eens door.
‘Een operatie is een zeer specialistische ingreep en duur. We beginnen eerst met lichte zorg en schalen daarna mogelijk op.’
‘Wat krijgen we nu!’ riep de man ontzet, ‘er zijn toch landelijke protocollen waar u zich als arts aan te houden heeft? Een gebroken been moet gezet worden.’
‘Dat was vroeger’, zei de arts fijntjes, ‘sinds kort zijn deze medische protocollen veranderd in handreikingen. Elk ziekenhuis kent nu beleidsvrijheid en per jaar stellen we de prioriteiten voor onze behandelingen. Geld is schaars en vandaar dat we de behandelkosten zo laag mogelijk houden. We gaan uw been spalken en dan kunt u na een tijdje weer lopen, al zal u de rest van uw leven kreupel blijven, maar dat lost u wel op. Ik leg dit vast in een beschikking en u kunt altijd in bezwaar gaan.’
Vanaf zijn brancard alarmeerde de man direct een journalist van de Volkskrant, Teun van der Keuken van de Monitor, Renske Leijten van de SP en de Nationale Ombudsman. Na een paar uur werd de man alsnog geopereerd. Het gaat hem goed.
Absurd? Niet als je in de Jeugdzorg of het Sociaal Domein werkt. Meld het me als ik er naast zit.